Saturday, May 26, 2007

Un Pakistaní me ha llevado en su taxi a casa...

A veces llegas a casa cansado. Con ganas de dormir y descansar. Pero sin saber porqué, hay algo dentro de tí que no te deja. De repente, metido en un taxi conducido por un Pakistaní te ha venido la inspiración. Seguramente no ha sido fortuita. Pocas veces se acaba una noche de una manera tan genial. Pudiendo decir que lo has pasado en grande, y encima cuando menos lo esperabas. Esas son las grandes noches, aquellas en las que sin saberlo no haces más que reírte, disfrutar, conocer gente y divertirte. Todo empieza yendo a una reunión un viernes por la tarde (definitavamente una mala hora) y al salir te reúnes con viejos compañeros, que a la vez están con otros viejos compañeros y la cadena parece que nunca se rompe. En esa reunión te comunican una cosa genial, estás en La Molina, y encima con Alex, Mònica y Sue. Mejor no puede ser. Llamo a Alex y la primera reacción es un, "because...". Y tú dices, "sí, because". Sin haber dicho nada el otro ya lo ha entendido y ya sueña con que llegue esa fecha. Espero poder hacerlo, porque la verdad es que tengo muchas ganas, pero algunos ya sabemos que depende de otra cosa. De AQUELLA cosa (espero que en próximas entregas pueda hablar más de ESE tema). Sería genial poder convinar las dos cosas, pero el tiempo dirá.
La inspiración le llega a uno en los momentos más surrealistas, pero eso es lo bonito de la inspiración, la sorpresa. El no saber cuando ni como llegará. En el fondo (o no tanto), la inspiración es como tantas otras cosas, nunca sabes cuando llegarán, en que momento o cuando se irá, pero sabes que dentro de tí hay algo que te guía. Algo que frente a una hoja en blanco escribe por si solo, y que uno, sin saber porqué, elabora un texto, tiene un pensamiento, una idea o simplemente disfruta del saber que en su mente todavía cabe la inspiración.
Hacer un cubata a la vieja usanza (5 euros, todo lleno y de garrafón), reírse a carcajadas con temas surreales, ser invitado a un concierto después de que te digan que les mola tu camiseta, hablar de cine con unas copas de más en un local (si más no extraño), ver como alguién es capaz de tocar algo sin que se den cuenta, volverse a ver con viejos colegas a los que quieres un montón, y en definitiva disfrutar de un día que uno no esperaba no tiene precio, y además se merece un post (aunque un Pakistaní me ha llevado en su taxi a casa, cosa que no es malo. Algo se normaliza en esta ciudad o es un espejismo del undreground de la misma?).
Un beso.
Borja
Canción para este post, Scared de Albert Hammond Jr.
You know that something inside of you
Still plays a part in what i do, always
I'm here for you
I think that if we were all we had
That's more than most people ever have, anyway
Oh anyway, you can stay here
I know you're still there because you're scared that you'll lose everybody
I know you're still there because you're scared that you'll lose everything
I know you're still there because you're scared
Y quién no tiene miedo?

5 Comments:

Blogger nat said...

Ayer volví a sentir esa cosa tan extraña de querer abrazar a alguien con mucha fuerza, pero no poder hacerlo porque estás lejos...
Ayer me hubiese encantado estar en casa...


Cuantas veces habremos hablado de ese miedo! Fue una de nuestras primeras conversaciones así, medio lejos. La recurdas? (Y después de esa conversación llegó este blog!)
Miedo a arriesgar, a perder, a canviar, incluso a ganar! Pero nuestra conclusión es siempre la misma... El verdadero coraje es el intento. Eso es precisamente por lo que vale la pena arriesgar. Remember?... No risk...
Lo que merece la pena de intentar conseguir algo no es solo el hecho en si de conseguirlo. El camino recorrido es aun más importante pq es en él donde aprendes a ser tú, donde sientes, donde experimentas, en definitiva, donde creces... Porque aun tenemos edad de crecer, siempre la tendremos.

Because...
la incerteza puede parecer negativa, pero solo nosotros podemos sentir así las dudas, el miedo, la felicidad, la tristeza, el amor, lo nuevo, lo que ya tenemos, lo que perdemos o lo que recuperamos...



Hacía tiempo que mi adrenalina no subía tanto de felicidad como cuando ayer me cojiste el telefono y te escuché gritar...

Gracias por tu inspiración.
Muxu handia.


AQUELLO será genial...
NO LO DUDES NUNCA, NI POR UN SOLO MOMENTO.

5:22 PM  
Anonymous Anonymous said...

Holi ruquet!
Continuo pensant que estàs una mica sonat d'escriure a les 5 del matí i més em les condicions que estavem, jeje. Però ha valgut la pena! Aix, quina nit, que locura i qué divertit! Em venen flaxos i no puc fer més que continuar rient...La Hanna cantant com una boja la nostra canço (que per cert princesa es diu "I say a little pray for you", tranquila que ja tinc el burro treballant!), el Borja dient "rubia, ai no morena", els nous amiguets que vam fer, les noves amiguetes que vau fer...la cara del DJ quan per milesima vegada li vam demanar una canço i no enteníem pk no volia cridar molt fort per dedicar-nos-la(elmicro no li funcionava..)en fi, una nit molt molt divertida i molt inesperada.És curiós, com de sobte et trobes amb molta gent que no coneixes i pots passar una nit així, tot inesperat, improbitzat (pobre mare meva encara te el susto al cos).
I aquesta tarda, intentant lluitar contra l'homenet de dins el cap que em donava cops de martell, sense adonarte'n, tornes a riure. I quan les teves amigues et pregunten estranyades "Nuri, encara estàs taja?". I la resposta és sí, pero aquest cop no és del ron mortífer que ens van servir, sinó de trobar gent que t'aporta tant, gent amb qui t'hi entens de veritat.Personetes amb qui tan tens una conversa seriosa (rateta no crec que la d'aquest matí es pogui considerar com seriosa jeje, lenta sí, pero seriosa no!), una conversa estúpida, amb qui t'expliques les penes i les alegries i també amb les que comparteixes estonetes com la d'ahir. I això, val molt, moltissim!Esperant poguer compartir moltes més estonetes fantàstiques amb voslatres.Pròxima parada al clap (t'ho dec). Molts petons.
Little Sue

9:54 PM  
Anonymous Anonymous said...

La majoria de coses a la vida arriben tot just quan menys t'ho esperes, com una nit fantàstica amb gent k t'estimes i potser fa massa k no veus (i gent k sospitosament ningú sap d'on collons surten, però al final tothom va amb tothom), o la inspiració divina (que haurem d'agrair enormement al senyor pakistaní q et va portar a casa, sembla ser),o AQUELLA cosa tant teva k al final serà nostra pq la compartiràs, segur, en la propera entrega de pensaments teus d'akells en estado puro, k dic jo...

aviam si podem dir BLAT tot sencer i sense patir, aviat!!!

un petonet

1:47 AM  
Anonymous Anonymous said...

aiaiai perdó, volia dir pakistanès

10:45 AM  
Anonymous Anonymous said...

TEte, que grandes reflexiones...A todos nos ha pasado, la inspiracion mas surreal nos atrapa en los momentos mas inesperados y llega a nosotros como la brisa en una tarde calurosa y de bochorno. Te veo en breve, de cena en japo...ya me diras!

9:25 PM  

Post a Comment

<< Home