Monday, October 02, 2006

Vente conmigo...,esta frase estará en mi primera película

Esta es la primera vez que hago un blog. La verdad es que hacía tiempo que tenía ganas de crear uno pero, no sé porqué, nunca lo hacía. Hoy estaba hablando con Alex (Nat) y me dió la dirección de su blog. Entré y empecé a leer sus escritos y me dijo "hay que reflexionar sobre las pequeñas cosas, porque normalmente acaban siendo las más importantes". El último escrito que tenía hablaba sobre el Summer Camp del Masnou y explicaba sus sensaciones allí, y eso fue lo que me animó a escribir, así que aquí empiezo.
"Vente conmigo". Esa es mi frase. Es una de las que más me gustan porque la encuentro muy bonita y pienso que algún día me gustaría decirla o que me la dijesen. Qué bonito sería que alguien aceptase la invitación o que alguien la hiciese. En uno de mis primeros cortos, "Neverland", el chico al final dice "Vente conmigo". Yo allí imaginaba que la chica le decía que sí, que se iba con él a donde fuese, pero la vida va deparando sorpresas mientras uno va creciendo. Poco a poco te vas dando cuenta de que la vida no es una película (difícil de decir para alguien como yo que intento hacer cine). La vida es realidad, que a veces se confunde con ficción. Muchas veces te das cuenta de qué, lo que tu imaginas no va a pasar, y que el romanticismo no es un sentimiento global (ke putada!!!).
A la vida le falta mucho romanticismo y le sobra realidad. Noto que me hago mayor porque todo te empieza a joder, y notas como las pequeñas cosas "te tienen que dejar de importar", y no debería ser así. Parece que uno tenga que saber lo que quiere en la vida y que a los 22 años tengas que tener muy claro tu camino. Pues yo no lo tengo claro. Estoy perdido, porque he acabado la universidad y no sé que quiero hacer con mi vida. Lo que tengo claro es lo qué no quiero hacer con ella. No quiero ponerme a trabajar ahora hasta los 65. No quiero pensar que tengo que ahorrar pasta para el día de mañana comprarme un piso (ke sueño jejeje). No quiero currar de lo mío ya, quiero esperar. He acabado la carrera hace 4 meses (todos ellos de verano) y ya tengo que currar de lo mío, a la mierda la sociedad. Yo quiero vivir mi vida, disfrutarla, enamorarme, viajar, malvivir, darme mil hostias con las cosas, equivocarme y hacerlo todo ello ahora que soy joven. Ahora que puedo cagarla, y creo que debo, pues hacerlo, porque cuando tenga 40 años las cosas todavía serán menos bonitas.
La vida te jode en muchos sentidos y cuando te haces mayor descubres como las relaciones también joden, porque el concepto que uno tiene sobre el amor cambia cuando uno crece. Parece como que cada vez es más difícil enamorarse. La gente, en donde muchas veces me incluyo, tiene miedo a las relaciones. La verdad es que está claro que ya no somos adolescentes y que cada vez uno busca cosas diferentes, pero no crees que es bonito conocer a alguien y sentir algo hacia esa persona? Cuando hablo de sentir, hablo de algo más que un simple polvo. Eso seguramente está bien para alguna gente o para algunos momentos, todos hemos tenido etapas en las que por una cosa o la otra hemos hecho un poco la cabra loca pero creo que en el fondo eso no son relaciones, sino historias. Sentir algo, es diferente. Amigos míos me decían una cosa que tenían totalmente razón, "no sé tiene que buscar. La persona aparecerá, y lo hará el día menos pensado en el momento menos pensado". Y aunque parezca que no, las cosas son así. La gente que te hace sentir, aparecen como de la nada, en momentos, lugares y situaciones que uno no hubiese imaginado nunca, pero que después las vives de una manera especial y las recuerdas como un instante muy bonito. Yo también tengo miedo a equivocarme, a no saber llevar una relación, a hacerlo mal, miedo a que me hagan daño, a sufrir, pasarlo mal, sentirse engañado...pero ese miedo es al riesgo. Al no saber lo que nos espera, lo que pasará con aquella persona, lo que nos pasará por nuestro corazón, miedo a lo que no controlamos. Pero el amor sin riesgo no es amor. Uno no decide sus sentimientos, eso no se puede escoger. Un día te levantas, conoces a alguien, empiezas algo y dejas que todo siga su curso. No se puede controlar lo que pasará, uno debe arriesgarse, no tener miedo y pensar que quizás algún día te enamorarás de aquella persona, y que eso será una de las cosas más bonitas que nunca te hayan sucedido.
Para finalizar mi primera entrada en mi blog, deciros que espero que dejéis vuestros comentarios, tanto si os gusta como si no. Por cierto hoy he visto Azuloscurocasinegro y en gran parte me ha ayudado a escribir todo lo que escrito, porque habla sobre la vida cuando se es joven, jodida pero bonita a la vez. Verla, si podéis.
Un beso para todos,
Borja / Jared
"convencida como yo de que un encuentro casual era lo menos casual en nuestras vidas..."
Rayuela, Capítulo 1

3 Comments:

Blogger nat said...

Me encanta que finalmente te hayas decidido a escribir!!! Esto que acabas de escribir es una parte de ti (una parte muy sincera) y es genial que seas capaz de compartirla...
Sabes lo que pienso de todo lo que has escrito (y creo que te haces una pequeña idea de lo que siento).
Solamente un pequeño comentario a todo esto... Date tiempo (para todo), creo que los dos sabemos que las prisas no llevan a ningún sitio! Vive y sueña, y recuerda que, como diría Fito... "no siempre lo urgente es lo importante"!!!!
un beso enorme desde mi sueño
Nat

12:19 AM  
Blogger Kitty Wu said...

Tú no puedes volver atrás
Porque la vida ya te empuja
Como un aullido interminable
Interminable . . .

Te sentirás acorralada
Te sentirás perdida o sola
Tal vez querrás no haber nacido
No haber nacido . . .

Pero tú siempre acuerdate
De lo que un día yo escribí
Pensando en ti, pensando en ti
Como ahora pienso . . .

La vida es bella, ya verás
Como a pesar de los pesares
Tendrás amigos, tendrás amor
Tendrás amigos . . .

Un hombre solo, una mujer
Así tomados de uno en uno
Son como polvo, no son nada
No son nada . . .

Entonces siempre acuérdate
De lo que un día yo escribí
Pensando en ti, pensando en ti
Como ahora pienso . . .

Otros esperan que resistas
Que les ayude tu alegría
Que les ayude tu canción
Entre sus canciones . . .

Nunca te entregues ni te apartes
Junto al camino nunca digas:
No puedo más y aquí me quedo.

Entonces siempre acuérdate
De lo que un día yo escribí
Pensando en ti, pensando en ti
Como ahora pienso . . .

La vida es bella, ya verás
Como a pesar de los pesares
Tendrás amigos, tendrás amor
Tendrás amigos . . .

No sé decirte nada más
Pero tú debes comprender
Que yo aún estoy en el camino.

Pero tú siempre acuérdate
De lo que un día yo escribí
Pensando en ti, pensando en ti
Como ahora pienso . . .

6:23 PM  
Anonymous Anonymous said...

Em vas dir que podia deixar un post al teu blog, i aquí estic.Primer de tot, he de donar-te les gràcies per deixar-me llegir allò que escrius i forma part de tu.Amb total sinceritat, et diré que poder compartir tot això que escrius m'agrada molt, tot i que, no t'enganyaré, també fa una mica de mal. Ja veus, contrarietats de la vida.
Admiro com n'ets de passional davant de les coses. M'agradaria poder aprendre a ser-ne una mica, ja que la racionalitat m'acompanya massa sovint en els meus actes, bloquejant moltes vegades, o sempre, les meves emocions. Suposo que encara no tinc la sort o el valor de desentendre'm del tot de la por i gaudir del risc del que parleu sovint, tot i que mica en mica vaig aprenent.
Ets jove, aprofita i viu!!construeix els teus somnis, encara que se't pugui trencar alguna peça. No et rendeixis!!!mai!
Veig que la majoria de gent ha viscut un estiu molt bo i especial. El meu no ho ha sigut gens, però la meva darrera ensopegada, fruit de la casualitat, m'ha ajudat a veure les coses veritablement importants de la vida, que acostumen a ser les més petites.
S'acosten temps i èpoques complicades, però no perdis mai la força per a tirar endavant. Recorda que t'has d'estimar, deixa't conèixer i, per damunt de tot, viu!!! Podem tenir tristesa per allò que perdem, pel que desaprofitem o arribem tard, però pensa que el destí o la casualitat posarà davant teu alguna cosa que valgui la pena i t'ajudi a trobar la felicitat, que sempre sempre dependrà de tu!
Espero que tinguis molta sort en aquest viatge de trobar-te a tu mateix!!!deixa't ajudar per aquesta gent tant maca que tens a la vora i t'estima de debò.

un petó ben fort
Eli

1:33 PM  

Post a Comment

<< Home